Μα είναι δυνατόν να ξέχασαν στο Game of Thrones ποτήρι απ’ τα Starbucks και να μην το πήρε χαμπάρι κανείς; Μα είναι δυνατόν να γίνονται τέτοια λάθη σε παραγωγές τέτοιου μεγέθους;  Ούτε σε ερασιτεχνικό θίασο.

Mα είναι δυνατόν σε ημιτελικό Champions League να κοιμάται όλη η άμυνα σε κόρνερ και να σκοράρει ο σέντερ φορ ανενόχλητος; Μα είναι δυνατόν να γίνονται τέτοια λάθη σε αγώνες τέτοιου επιπέδου; Ούτε σε παιδικό.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχουν λάθη, σύμφωνοι. Όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχουν αβλεψίες, αφηρημάδες, μυαλά που σταματάνε, προσοχή που χάνεται. Δεν είναι το ατομικό λάθος το θέμα, δεν είναι το ατομικό λάθος που σκανδαλίζει, δεν είναι το ατομικό λάθος που σε αφήνει με το στόμα ανοικτό. Ο Τζόρντι Άλμπα στο πρώτο γκολ δίνει πάσα σε αντίπαλο και στο δεύτερο χάνει την μπάλα από αντίπαλο, ο Ντεμπελέ στο πρώτο ματς χάνει δυο φορές το 4-0 επειδή φερόταν λες και έχει πάει βόλτα στην παραλία, αλλά αυτά είναι λάθη που αποτελούν μέρος του παιχνιδιού. Όταν όμως με την μπάλα στημένη στο κόρνερ, είναι συνολικά η ομάδα της Μπαρτσελόνα που δεν κάνει άμυνα, θεωρώντας ότι έχει χρόνο να πάρει θέσεις επειδή το κόρνερ θα εκτελεστεί από άλλον παίκτη, φεύγουμε από το ατομικό λάθος και διαπιστώνουμε με κατάπληξη ότι η πρόκριση σε ένα από τα κορυφαία προϊόντα της βιομηχανίας του αθλητικού θεάματος, στον τελικό του Champions League, κρίνεται από μια δυσλειτουργία του συνολικού μηχανισμού της μιας εκ των δύο ομάδων, η οποία θα ήταν εντελώς παράταιρη ακόμη κι αν η ομάδα ήταν ερασιτεχνική.

Ένα πλαστικό ποτήρι καφέ μπορεί κάλλιστα να ξεχαστεί μπροστά σου, την ώρα που δίπλα σου ο συμπρωταγωνιστής σου πίνει από κέρατο και συζητάει για δράκους και μάχες με στρατούς νεκρών. Κάποιος το ξέχασε κατά λάθος. Το θέμα είναι ότι ο άνθρωπος που έκανε το συγκεκριμένο ατομικό λάθος είναι γρανάζι ενός συστήματος που λειτουργεί φροντίζοντας εκτός όλων των άλλων την έγκαιρη διάγνωση των λαθών και την έγκαιρη διόρθωσή τους, πριν παραδοθεί στο κοινό το παραγόμενο τελικό προϊόν. Η ανωμαλία δεν βρίσκεται στο λάθος, το λάθος είναι μέρος της διαδικασίας ακριβώς επειδή οι άνθρωποι είναι άνθρωποι και θα κάνουν λάθη, η ανωμαλία βρίσκεται στο ότι το σύστημα ελέγχου των λαθών απέτυχε παταγωδώς. H ανωμαλία που σκανδαλίζει βρίσκεται στο ότι η βιομηχανία του θεάματος επιτρέπει να της ξεφύγουν τέτοια λάθη, εκθέτοντας ένα κορυφαίας δημοφιλίας προϊόν της και μαζί την ίδια, στην χλεύη και τον χαβαλέ.

Και τελικά το σκανδαλιστικό είναι και το εντελώς παρήγορο. Είναι παρήγορο να διαπιστώνουμε πως η βιομηχανία του θεάματος δεν είναι τόσο προστατευμένη απέναντι στο λάθος, είναι παρήγορο να διαπιστώνουμε ότι τα λάθη έχουν τόση δύναμη ώστε να διαπερνούν όλους τους μηχανισμούς ελέγχου και αποφυγής τους, είναι παρήγορο να διαπιστώνουμε πως το τελικό προϊόν που φτάνει προς κατανάλωση στις οθόνες όλου του πλανήτη, είτε είναι η εικόνα σκηνής ενός επεισοδίου του Game of Thrones, είτε είναι η εικόνα μιας άμυνας σε κόρνερ σε ημιτελικό Champions League, μπορεί να είναι ένα προϊόν το οποίο περιέχει μέσα του γιγάντια what the fuck.

Η ανθρωπίλα, με τα λάθη ως θεμελιώδες συστατικό της, βρίσκει τρόπο να διαβρώνει τα συστήματα παραγωγής θεάματος: όσο κι αν θεωρούν ότι όλα είναι ρυθμισμένα στην εντέλεια, όσες δικλίδες ασφαλείας κι αν υπάρχουν, όσα χρήματα, τεχνογνωσία και χρόνος κι αν έχει επενδυθεί, όσα πολλαπλάσια χρήματα κι αν έρθουν ως απόδοση της επένδυσης, όσο κι αν κοιτάνε τα μάτια όλης της γης, μια άμυνα μπορεί να χαζεύει με ένα ποτήρι Starbucks στο χέρι.

Κάπως έτσι, δίπλα στην συγκίνηση, που είτε απουσιάζει εντυπωσιακά στο υπόλοιπο τελικό προϊόν (τα επεισόδια του τελευταίου κύκλου του Game of Thrones) είτε φτάνει τα όρια του ρίγους στο υπόλοιπο τελικό προϊόν (η μεγαλειώδης ανατροπή της Λίβερπουλ, το δέος του Άνφιλντ, το You’ ll Never Walk Alone τραγουδισμένο από κοινό και ομάδα), τα λάθη έρχονται να προσδώσουν στο τελικό προϊόν την λίαν παρήγορη αναληθοφανή αλήθεια των ανθρώπων που όσο υπάρχουν, πάντα θα υπάρχει το ενδεχόμενο να τα κάνουν μούσκεμα και να μουσκεύουν το προϊόν, τους μηχανισμούς παραγωγής τους, την φαντασίωση κάθε αψεγάδιαστης τελειότητας.