Σ’ ένα ψαροχώρι σαράντα λεπτά μακριά απ’ το Ρέικιαβικ, στην δροσερή Ισλανδία, σ’ ένα σπίτι με σκεπή γκάζι και ίντερνετ, εκεί είναι η ζωή που ονειρεύομαι για μένα.

Αχ, ατέλειωτοι χειμώνες και χλωμά ευγενικά καλοκαίρια, ν’ ακούω τα Αγγλικά τους με την Ισλανδική προφορά εκεί να παντρευτώ και να κάνω παιδιά. Να παρακολουθώ τον Παναθηναικό όποτε κληρώνεται με Ισλανδική ομάδα στο ουέφα, και να παίρνω τον μικρό μου γιο Αλεξάντερ Γιόνας και να του μιλώ για την καταγωγή μας, και για το πως ο πατέρας του μέχρι τα 47 ιδρωκοπούσε και έγραφε εκείνο το καλοκαίρι του 2020 για την όμορφη Ισλανδία. Την Ισλανδία. Εκεί που ακόμη και οι κόρνες των αυτοκινήτων είναι σιγανές και ο θάνατος, ο θάνατος απέχει τόσο λίγο απ’ την ζωή.