Περπάτησα σήμερα την Παλαμηδίου μέχρι τον Άι Γιώργη. Περίπατος σε έκτη μετακίνηση, καθημερινή λούπα εγκλεισμού μεταξύ χειμώνα και άνοιξης, Χριστουγέννων και Λαμπρής. Ενδιάμεσα η σφήνα του καλοκαιριού, ανάμνηση. Πάλι ερημιά, ο δρόμος τραβά νοτιοδυτικά και βάδισα στη νησίδα, κομμένες λωρίδες ήλιου ανάμεσα στον ίσκιο των κτιρίων. Το φως όταν έπεφτε στο ρούχο μου ήταν πασχαλινό, το ίδιο και η μυρωδιά ψητού που έφτανε στιγμές στα ρουθούνια μου.

Στη διασταύρωση με την Αλαμάνας πρόσεξα το εικονοστάσι στην άκρη της νησίδας. Αυτοκινητάκια στερεωμένα δίπλα του με χρώμα να ξεφτίζει, δώρα για κάποια παιδική συλλογή. Στον κάδο από κάτω το νερό της βροχής βρόμισε και μαύρισε και μέσα στο νερό τα γάντια για τα χέρια που καθαρίζουν.

State of mind η λούπα, ο χρόνος γλιστρά, η ζωή γεννά και δεν ανασταίνει μόνο ξεχνά για να χωρέσει.