Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λέφτερος. Κουβέντες όπως αυτή του Καζαντζάκη βολτάρουν χρόνια τώρα αγκαλιά με Αϊνστάιν και Βολταίρους άμα λάχει, από τοίχο σε τοίχο πικραμένων και χωρισμένων μέχρι γιαλαντζί ποπολάρων και λοιπών βαριεστημένων.

Δεν υπάρχει σοφία που να μην μπορεί να επικαλεστεί ο καθένας για οτιδήποτε μα οτιδήποτε θέλει να δικαιώσει. Δεν υπάρχει ποίημα, τραγούδι, βιβλίο ή όνομα που να μην μπορεί να χρησιμοποιήσει ο οποιοσδήποτε για να βγάλει εντελώς οποιοδήποτε συμπέρασμα. Δεν υπάρχει στεγανό, ιερό και όσιό σου που να μην σε κοιτά πια λυπημένο μέσα από ροζ σουφρωμένους σελφότοιχους δίπλα σε μυς ή μπούτια στολισμένα με γάτες. Δεν υπάρχει στεγανό να μην σε ταρακουνά απεγνωσμένο μπας και το σώσεις.

Δύο πράγματα είναι άπειρα: το θράσος και η μαλακία που μας δέρνει. Και αντίθετα με τον Αϊνστάιν είμαι πολύ σίγουρη και για τα δύο. Να μου το θυμηθείτε, θα την πληρώσουμε αυτή την αποκαθήλωση, θα μας εκδικηθούν όλα αυτά τα ασύλληπτα που τα ξεσηκώνουμε κάθε λίγο για να κάνουν τους καυγάδες μας. Που τα ντυνόμαστε για φίλτρα, τα τεμαχίζουμε ανάλογα την περίσταση, που δεν ξέρουμε μα κυρίως δεν θέλουμε να μάθουμε γιατί γράφτηκαν, μαζί με τι άλλο γράφτηκαν και ποια τα πλαίσια της εποχής τους. Όχι, δεν θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να λες αυτά που είπαν εκείνοι. Άντε μέχρι like και πολύ σου είναι.