Στην ταινία Frankie and Johnny, η Frankie γυρνά στη Νέα Υόρκη ύστερα από ολιγοήμερη απουσία για να βρει το γείτονα και φίλο της Tim να συζεί με νέο σύντροφο. Ακολουθεί διάλογος από τον οποίο το εξής απόσπασμα.
Frankie: Σε αφήνω μόνο για δύο δευτερόλεπτα…
Tim: Το ξέρω… Μου αρέσει να βλέπουμε τηλεόραση μαζί, ελπίζω να είμαστε φίλοι για το υπόλοιπο της ζωής μας. Αλλά έξω εκεί υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος, δε γίνεται να κρύβομαι πίσω απ’ το δάχτυλό μου ότι δεν υπάρχει… με τη δικαιολογία ότι πληγωθήκαμε ή ότι κυκλοφορεί κάποιος ιός…
Η ταινία βγήκε στις αίθουσες το φθινόπωρο του 1991. Στις 23 του Μάρτη της ίδια χρονιάς έχασα τον για επτά χρόνια σύντροφό μου. Την ταινία την είχα δει τότε που πρωτοβγήκε, μόνος. Έκανα πολλά πράγματα μόνος εκείνο τον καιρό. Γνώρισα τον εαυτό μου, συνειδητοποίησα ότι με ευχαριστούσε να κάνω πράγματα μόνος.
Εκείνος ο διάλογος γράπωσε τη μνήμη μου όπως οι σαΐτες από το τυπωμένο σε φτηνό χαρτί πρόγραμμα ταινίας, αυτό με το “η συνέχεια επί της οθόνης”. Σαΐτες καρφωμένες στην ψευδοροφή παλιών κινηματογράφων, κρεμασμένες συνέχεια πάνω από τα κεφάλια μας.
Τα χρόνια πέρασαν, ξανάσμιξα με τους ανθρώπους. Για κάποιο λόγο νοσταλγώ εκείνα τα χρόνια που ακολούθησαν την άνοιξη του ’91, τα μικρά διαμερίσματα που έζησα, το πρωινό ξύπνημα στη σιωπή, το ραδιόφωνο, τον ήχο της καφετιέρας.
Το κακό με το νέο ιό θα περάσει. Και μαζί του δίνεται μια ουσιαστική ευκαιρία να απαιτήσουμε να βελτιωθεί το Εθνικό Σύστημα Υγείας, οι ανάγκες του μετρημένες με ακρίβεια μπροστά σε μια εξαιρετικά δύσκολη πρόκληση. Και ταυτόχρονα ν’ αντιμετωπιστεί η αναμφισβήτητη αναποτελεσματικότητα της διεθνούς κοινότητας σε τέτοιες προκλήσεις.
Έχει ενδιαφέρον το πώς θα προσαρμοστούν οι κοινωνικές μας συνήθειες στη πραγματικότητα που βιώσαμε με τον κορονοϊό, η μεσογειακή γλώσσα του σώματός μας. Το σημάδι που θ’ αφήσει στον τρόπο που επικοινωνούμε, το ποια θα είναι νέα κανονικότητα. Όπως αυτό το μόνιμο ξενέρωμα που νιώθουμε πολλοί όταν κάποιος σύντροφος της μια νύχτας θέλει να προχωρήσει δίχως προφυλακτικό. Επειδή στα δύσκολα είναι που μάθαμε ν’ αγαπάμε τους εαυτούς μας, μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο.
Η φωτογραφία του 2014. Σ’ ένα μικρό οροπέδιο στη χερσόνησο των Μεθάνων που επισκέπτομαι κάθε χρόνο του Ευαγγελισμού για να δω τ’ αγριολούλουδα. Ξέρω ότι είναι και φέτος εκεί κι εύχομαι να είμαι μαζί τους του χρόνου.
Ο κόσμος στον οποίο αναφέρθηκε εκείνη η ταινία, πάνε τρεις δεκαετίες, συνέχεια ο κόσμος.
