Στον απογευματινό περίπατο, εδώ και λίγους μήνες, συναντάω έναν παπά από την πέρα γειτονιά. Μάλλον βγαίνει νωρίτερα από μένα γιατί τον έχω πάντα μπροστά μου. Αερικό. Κυματίζουν τα ράσα. Μου δείχνουν την κατεύθυνση. Σε αυτό το δρόμο, στη νέα Θηβών, έχει ορίσει ο καθένας από εμάς που περπατάμε ένα σημείο τερματισμού. Εγώ περπατάω μέχρι το γήπεδο, ο πάτερ μέχρι το προηγούμενο φανάρι. Εκεί λοιπόν στη μεταβολή συναντιούνται τα βλέμματά μας. Από το θαμπό φως της νύχτας, τώρα μας λούζει αυτό το δυνατό, από τους προβολείς των φαναριών. Ένας χαιρετισμός εκατέρωθεν με μικρή κλίση του αυχένα. Μέσα στο φως, από παιδί γίνομαι έφηβη. Μέχρι τώρα ακολουθώ στο σκοτάδι, κάτι που πραγματικά δεν πιστεύω. Ήρθε η στιγμή να πάω κόντρα, αλλά απομακρύνομαι από το φως. Γυρίζω κεφάλι πίσω. Τον βλέπω. Συνεχίζουμε προς αντίθετη κατεύθυνση, βυθιζόμαστε ο καθένας στο δικό του σκοτάδι.