Δεν ξέρω άτομο που δεν κρύβει με τον έναν ή άλλον τρόπο, σκηνές από τη εφηβεία του. Όσο πιο «ειλικρινής», τόσο περισσότερα σκουλήκια στη μηλιά, αλλότριο δέρμα που ριγά στο αγιάζι, η χρήση της λέξης «μούχτι» (αλλά «μουντάρω» ο ρηματικός τύπος) η βία κατά κοριτσιών, η ομαδική κατά θηλέων παραφορά, ο λεκτικός οχετός κατά «διαφορετικών», τα σαδιστικά παίγνια κατά κατοικιδίων, εντόμων, ερπετών και ξένων.

Κι αν ποθείτε περισσότερα, έχει και παραέχει ο πήρος: μια κλωστή σάλιου στα χείλη του καυλιάρη εκπαιδευτικού με άριστες συστάσεις, τα δάκρυα και οι οιμωγές των μαθητριών της έκτης δημοτικού που ψιθύριζαν στη μάνα μου σημεία και τέρατα φρικτής εκπαιδευτικής συμπεριφοράς, ενώ ο υφασματοπώλης έκοβε από το τόπι 3,05 μέτρα για να ραφτεί το κοστούμι του αλητάμπουρα πλην γοητευτικού βαλεντίνου. Ασφαλώς μεμονωμένα περιστατικά (πόσο εύκολη η απλοποίηση των πάντων!) ασφαλώς ζωντανές αποδείξεις ήθους και καλής συμπεριφοράς, αλλά όταν έπεφτε η θεραπαινίς νύχτα και η συμμορία του παιγνίου «μπαμ» ανακάλυπτε τον τελευταίο πιτσιρικά πίσω από τα τσουβάλια με τα όσπρια, τα χέρια μάκραιναν, οι παλάμες ίδρωναν και το υποψήφιο μέλος της παιδικής συμμορίας είχε επίχειρα να εξοφλήσει.

Φυσικά τώρα, απλώς γελώ με την «εφηβική παραβατικότητα» στα πρωτοσέλιδα που όλο και περισσότερο μου θυμίζουν τα αγγλικά του Ατζούν, που είναι πάντως καλύτερα από τα τουρκικά του. Ηοmo homini lupus, καταλήγω. Και επι το φιλοσοφικώτερο, η ερήμην αγάπη.

Κάθε πεντεδέκα χρόνους, μια αυτοματική επανάληψη της βίας, συχνά άδολης, συχνότερα σαδιστικής. Και αν ανταμώσεις συνένοχο παιδικό φίλο, τριάντα και σαράντα χρόνια αργότερα, δεν θα του υπενθυμίσεις τα τερατικά που μαγειρεύατε στις αυλές με τις βρωμούσες και τον κρεμμυδοφάγο: με αβρότητα θα κυκλοφορήσουν ανάμεσά σας, παραμορφωμένα ανέκδοτα, αισχυντηλές συμπεριφορές απολύτως ανέκφραστες ή παραποιημένες. Δεν είσαι πλέον παιδάντς, μήτε εφηβάκι της μακράς ξεφτίλας, αλλά μιλάς με κάποιον που βιάζεται επίσης να εισέλθει στον ναό δωδεκαετής.