Η αναθέρμανση του αντικομουνιστικού μένους που, με αφορμή το συνέδριο της Εσθονίας, απασχόλησε το τον δημόσιο λόγο στη χώρα μας αυτό το καλοκαίρι που μόλις τελείωσε, κάνει ακόμα πιο φανερή την απουσία ουσιαστικού πολιτικού λόγου σε όλο το πολιτικό φάσμα.

Η αντικομουνιστική ρητορική της δεξιάς αντιπολίτευσης παραδόξως λειτουργεί πολύ βολικά όχι μόνο για την ίδια αλλά και για την κυβέρνηση. Δεδομένου ότι και οι δύο, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, έχουν την ίδια πολιτική πρόταση, αυτήν που υπαγορεύουν οι δανειστές, το «χαρτί» του αντικομουνισμού δίνει στην κυβέρνηση την ευκαιρία να το παίξει αριστερή ανώδυνα και ανέξοδα, και δίνει στην αντιπολίτευση την ευκαιρία να συσπειρώσει την δεξιά βάση της και να παίξει εκ του ασφαλούς τον κενό περιεχομένου αντιπολιτευτικό της ρόλο.

Στο μεταξύ, αυτός  ο τόσο βολικός αντικομουνισμός φαντάζει άκαιρος και άχρηστος, ειδικά εντός των συνόρων, όπου η αριστερή προοπτική έχει δεχτεί πρόσφατα διπλή ήττα. Διπλή, διότι ηττήθηκε τόσο συνθηκολογώντας και αποδεχόμενη την ΤΙΝΑ ως κυβέρνηση, όσο και ως αριστερή αντιπολίτευση: χωρίς πειστική πρόταση,  είτε εκτός βουλής και πολυδιασπασμένη, είτε εντός βουλής καθηλωμένη σε ρόλο καταγγέλλοντος κομπάρσου.

Γιατί λοιπόν τέτοιο μένος απέναντι σε μια ηττημένη αριστερά;

Γιατί η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του ’15 και η κινηματική δραστηριότητα που είχε προηγηθεί έδειξαν μια δυναμική η οποία πιθανότατα δεν έχει εξαλειφθεί οριστικά. Γιατί είναι σημαντικό να απονομιμοποιηθεί και να αποσιωπηθεί κάθε συζήτηση για οποιαδήποτε εναλλακτική, κάθε αμφισβήτηση της εφαρμοζόμενης νεοφιλελεύθερης πολιτικής, ώστε η δυναμική αυτή να εξαλειφθεί οριστικά. Και, τέλος, γιατί η δαιμονοποίηση της αριστερής προοπτικής χρησιμεύει στην διαμόρφωση μιας κοινής γνώμης που αποδέχεται την εγκαθίδρυση μιας (εθνικής και ευρωπαϊκής) αντιδημοκρατικής και αυταρχικής διακυβέρνησης που συνοδεύεται από έλλειψη δικαιοσύνης και μεγάλη κοινωνική και οικονομική ανισότητα.

(Περιττό να προστεθεί εδώ ότι η ταύτιση, ακόμα και η σύγκριση, του κομμουνισμού με το ναζισμό είναι ανιστόρητη, γελοία και πολύ επικίνδυνη σε μια ιστορική συγκυρία που ο ναζισμός σηκώνει κεφάλι σε όλο το δυτικό κόσμο . Αν έχει νόημα να κάνουμε συγκρίσεις, αυτές θα έπρεπε να γίνουν μεταξύ κομμουνισμού και καπιταλισμού, και αυτή ακριβώς την σύγκριση φοβούνται μάλλον όσοι υποστηρίζουν την θεωρία των δύο άκρων)

Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, η ελληνική αριστερά, δηλαδή κόμματα, παρατάξεις, οργανώσεις και συλλογικότητες κάθε είδους που βρίσκονται αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται σε κατάσταση παρακμής. Χαρακτηρίζεται από χαμηλή κοινωνική αποδοχή και διάδραση, έξαρση των εσωτερικών αντιπαλοτήτων και διασπάσεων, αδυναμία συγκρότησης μετώπων σε συνδικαλιστικό ή πολιτικό επίπεδο. Όλα αυτά, καθώς και η καθίζηση της κινηματικής δράσης, είναι συνέπειες της ήττας. Για την παρακμή όμως ευθύνεται σε ένα βαθμό και η αντιπολιτευτική ρητορική της αριστεράς, που βασίζεται περισσότερο στην ηθικολογία κα στην επίκληση της καθαρότητάς της και πολύ λιγότερο στην διατύπωση μιας πειστικής, καθαρής, εφικτής λύσης διεξόδου. Ο αντικομουνιστικός λόγος προσφέρει, λοιπον, και στην αντιπολιτευόμενη αριστερά την ευκαιρία να δικαιώσει την ύπαρξή της.

Όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που η ύφεση βαθαίνει και ο κόσμος υποφέρει, την ώρα που ο άρειος πάγος παίρνει αντιεργατικές αποφάσεις που επικυρώνουν μια ήδη παγιωμένη πραγματικότητα εργασιακού μεσαίωνα με επισφάλεια και απλήρωτη εργασία, την ώρα που ενώ έχουν θεσπιστεί ασυλίες για τους εμπλεκομένους στο ΤΑΙΠΕΔ κρατούνται χωρίς στοιχεία νέοι άνθρωποι για τις ιδέες τους και μόνο, την ώρα που επιτείνεται το αίσθημα αδιεξόδου, η βουβή οργή η τάση παραίτησης και φυγής στους πολίτες της χώρες και ιδίως στους νέους.

Μόνη φωτεινή ρωγμή οι δομές και οι κινήσεις αλληλεγγύης που συνεχίζουν αθόρυβα το έργο τους.

Κάπως έτσι μας βρήκε αυτός ο Σεπτέμβρης, που οι μέρες του μικραίνουν και τα ερωτήματα, αμείλικτα, μεγαλώνουν.

*September song