Τριλ, τριλ, τριλ… γρύλε μου καλέ, στην υγρασία του κήπου.

Καλείς το ταίρι σου με κίνδυνο να σε ανακαλύψει η γάτα. Εγώ δεν μπορώ να σε δω, είσαι τόσο μικρός, μπορώ όμως να σε ακούσω.

Το δέρμα μου δέχεται ανοιξιάτικη αύρα και κανένας άνθρωπος δεν λερώνει το ηχητικό τοπίο με τα λεκτικά του κόπρανα. Μόνο εσύ ακούγεσαι γρύλε μου. Πρόσεξε να μη σε φάνε.

Συνεχίζω να εξιστορώ τα θαυμαστά που συμβαίνουν μέσα στις φυλλωσιές. Συμβαίνουν τα βράδια της άνοιξης μα και του καλοκαιριού. Τον χειμώνα τα πράγματα είναι πιο νοικοκυρεμένα, κυριαρχεί ο λευκός και παγωμένος θάνατος. Τον Μάιο όμως; Ακριβώς όπως και τον Ιούνιο, τον Ιούλη και τον Αύγουστο, τα πάντα έχουν ζωή. Ορατά και αόρατα. Και αν δεν τα γεννά η φαντασία μας, τα γεννούν τ΄αυτιά μας.

Τριλ, τριλ… τρίλ, τρίλ… γρύλε μου καλέ, στην υγρασία του κήπου. Γιατί να φοβάμαι άραγε όλα τα έντομα από παιδί; Γιατί μια σαραντοποδαρούσα να είναι πιο τρομακτική από ένα μυώδες λιοντάρι; Φαντάσου μόνο να ζούσαν λιοντάρια στον κήπο, γιατί σαρανταποδαρούσες μια χαρά ζούνε, και είναι και τρομακτικές.

Η ποιητικότητα έχει χαθεί όπως και τα θαύματα, παρόλο το φως του φεγγαριού και τις δροσοσταλίδες.

Πλέον με σώας τας φρένας δεν εξυμνούμε, μόνο τα περιγράφουμε και αν βρεθεί και κάποιος απογοητευμένος απ΄την ζωή να μας πει «Άντε γαμήσου εσύ και ο γρύλος σου» θα δείξουμε κατανόηση.

Τριλ, τριλ… Τριλ, τριλ. Γρύλε μου καλέ, στην υγρασία του κήπου. Θα δείξουμε κατανόηση.