Θα σου μιλάω χυδαία. Θα κατασπαράζω τις σκέψεις σου. Θα χτυπάει το τηλέφωνο. Θα κάνει ζέστη. Θα βρέχει απ’τα μάτια. Θα υποφέρω απο μια χρόνια σφήνα στο στήθος. Θα με ξεκουφαίνει οποιοδήποτε άγγιγμα. Θα σου απαγγέλω ποιήματα όταν ξυπνάς. Θα ορκίζομαι πως δεν θα γίνεις κλάμα ποτέ. Θα παρεισφρέω απρόσκλητη στους νευρώνες σου. Θα σου δένω σπαγγάκια μνήμης στα δάχτυλα. Θα γδέρνω τα χέρια μου να σε σκαρφαλώνω.Θα σε γδέρνω. Θα σαλτάρω κάθε βράδυ στο φωταγωγό να δω το ηλιοβασίλεμα. Πάνω σου θα ανάβω. Φωτοβολίδα διάσωσης σε ναυάγιο. Θα σου ζωγραφίζω βρώμικες λέξεις στους τοίχους. Θα ξεβάφω τα καινούρια μου ρούχα με χλώριο να ασπρίσουν. Θα απαγορεύεται να με θέλεις. Θα γουστάρω που θα με θες. Θα σου εξιστορώ μεταθανάτιες εμπειρίες που ποτέ δεν είχα. Θα αναιρώ το μέλλον. Θα σου διαβάζω Τσέχωφ ανεβασμένη στο τραπέζι της κουζίνας. Θα κουρνιάζω στον λαιμό σου και θα σου λέω το ινδιάνικο ονομά μου (μη-διανοηθείς-πότε να-πιστέψεις-πως-μπορείς-να-με-κατέχεις). Θα δακρύζω στην πρώτη υποψία βροχής. Δεν θα κοιμάμαι ποτέ. Ποτέ δεν κοιμάμαι. Θα γράφω για σένα γονατιστή. Για σένα γράφω. Μουδιάζουν τα μάτια μου. Με τα μάτια μου σε θέλω τόσο. Και το ζεστό μου σώμα. Θα καταπίνω το σάλιο σου. Θα σου δαγκώνω το στόμα. Θα σου φτύνω αγάπες. Θα σκουπίζω το ιδρωμένο μου κεφάλι στην κοιλιά σου. Θα αντέχω χιλιοστά του δευτερολέπτου χωρίς εσένα . Ποτέ δεν θα στο πω με λέξεις. Ποτέ. Θα σφυρίζουν μόνο τα λόγια. Σαν τον διάολο. Θα είσαι μέσα μου, γύρω μου, παντού μου. Θα με περιλούσω με ένα μπιτόνι εσένα και θα ανατιναχτώ. Θα φτάνουν για να φύγεις ή όχι;