Μερικές ταινίες δεν σε εκνευρίζουν απλώς, σε απελπίζουν, λες κάτσε ρε φίλε, εγώ ας πούμε γιατί να πρέπει να το υποστώ αυτό, οκ, λίγο κρατάει η ταινία σου, αν όχι για κάποιον άλλο λόγο, γιατί δεν έχεις τίποτα να βάλεις μέσα της ώστε να κρατάει πολύ, αλλά ακριβώς για αυτό, αυτό το λίγο κρατά αφόρητα πολύ, δεν αντέχεται άλλο το είδος σας, δεν αντέχεται άλλο το σινεμά τρόμου, ακόμη περισσότερο δεν αντέχεται αυτή η και καλά ανανέωσή του, αυτή η φρέσκια κι ανατρεπτική προσέγγισή του, αν το σινεμά τρόμου μιζάρει πάνω σε έναν λιγότερο ή περισσότερο απωθημένο αρχέγονο τρόμο, μια πολύ καλή ερώτηση είναι γιατί να πρέπει πάντα ο τρόμος να αφορά φαντάσματα, τέρατα, ζόμπι, πλάσματα της φαντασίας, μια πολύ καλή ερώτηση είναι γιατί κανείς δεν τολμά να φτιάξει μια ταινία τρόμου όχι πάνω σε καταστάσεις της φαντασίας, αλλά πάνω σε καταστάσεις πραγματικές. Η απάντηση βέβαια είναι τελικά προφανής, η προηγούμενη ερώτηση μάλλον δεν είναι και τόσο καλή. Το σινεμά τρόμου έχει σκοπό όχι τελικά να μας τρομάξει, αλλά να μας καθησυχάσει. Η πρόκληση μιας ταινίας τρόμου που θα σε τρομάζει με αυτά που συμβαίνουν όντως, που θα σε τρομάζει με αυτά που συμβαίνουν και εκτός οθόνης, με αυτά που συμβαίνουν σε σένα μετά τους τίτλους τέλους, παραμένει ισχυρή.