Το κουβάρι της υπόθεσης Λιγνάδη γίνεται όλο και πιο αποτρόπαιο. Παρότι μικρότερης σημασίας, βρωμερότατες είναι και μια σειρά “παραφυάδες” στον τρόπο “σχολιασμού”.
Όταν ο Κώστας Βαξεβάνης τουιτάρει: “Πάντα είχα την απορία γιατί μια από τις πρώτες αποφάσεις που πήρε προσωπικά ο Μητσοτάκης […], ήταν να αναλάβει το Μέγαρο Μαξίμου, ο ίδιος δηλαδή, την ευθύνη για τα ασυνόδευτα ανήλικα. Καλά την ΕΥΠ αλλά τα ασυνόδευτα ανήλικα γιατί;”. Όταν ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος δημοσιεύει στο in.gr άρθρο με τίτλο “Αποκάλυψη: Είσαι παιδεραστής Αλέξη;” με μονταρισμένη φωτογραφία του Τσίπρα δίπλα στον Λιγνάδη. Το κάνει για να δείξει, λέει, πως ο οποιοσδήποτε μπορούσε να φωτογραφηθεί δίπλα στον Λιγνάδη, χωρίς να σημαίνει αυτό τίποτα. Το ΥΓ του Χαραλαμπόπουλου ανεβάζει τη χυδαιότητα στο ζενίθ: “Και τώρα που τα Ορκ του διαδικτύου θα αναλάβουν την αναπαραγωγή [της φωτογραφίας και της είδησης] χωρίς τη διευκρίνιση [ότι είναι προϊόν μοντάζ] τι θα κάνεις Αλέξη; Θα συνεχίσεις την τακτική του Μακελειού;”.
Δεν τα βάζω μαζί για να κάνουμε συμψηφισμό. Ούτε διαγωνισμό αθλιότητας, ποιο είναι αθλιέστερο από τα δύο αθλιέστατα. Αλλά επειδή θεωρώ επιτακτικό χωρίς κανένα “αλλά” να σηκώσουμε τείχος απέναντι στην αθλιότητα. Όπως μπορεί ο καθένας και η καθεμιά. Και ανεξάρτητα εντελώς με το αν αυτά τα γράφει ο κομματικά/πολιτικά “φίλος” ή “εχθρός”, “πλησιέστερος” ή “πιο απόμακρος” σε μας και στον χώρο μας.
Γιατί δεν υπάρχει τίποτα κοντινό, για μένα τουλάχιστον, σε αυτά. Είναι λάσπη, είναι δηλητήριο, που δεν πλήττει τον αντίπαλο μόνο, αλλά πρώτα από όλα εκείνον που το κατασκευάζει, καθώς κι εκείνους που το αναπαράγουν και το ανέχονται. Και φυσικά δηλητηριάζει τον αέρα όπου μιλάμε και αναπνέουμε.
Αυτή τη βρωμιά ―κι ας είναι πιστεύω, το ξαναλέω, μικρότερης σημασίας από αυτή καθαυτή την υπόθεση― πρέπει να τη σταματήσουμε.
