Σε ένα προηγούμενο κείμενο – σχόλιό μου στο the greek cloud, ανέφερα πως η κυβέρνηση εφαρμόζει ανερυθρίαστα νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Ένας αναγνώστης σχολίασε ρωτώντας:  «η υπερφορολόγηση είναι νεοφιλελεύθερη πολιτική; όχι κρατισμός του χειρίστου είδους; οι λέξεις όντως έχουν χάσει το νόημά τους»

Πιστεύω πως ο νεοφιλελευθερισμός και ο κρατισμός πάνε χέρι χέρι ιστορικά και διεθνώς και παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις των νεοφιλελεύθερων.

Ο Ντ.Χάρβει* περιγράφει τον Νεοφιλελευθερισμό ως ένα ταξικό σχέδιο που συντάχθηκε κατά την κρίση της δεκαετίας του ’70. «Με μανδύα τόνους ρητορείας σχετικά με την ελευθερία του ατόμου, την ελεύθερη αγορά και το ελεύθερο εμπόριο, νομιμοποίησε δρακόντιες πολιτικές, σχεδιασμένες για την ανάκτηση και την παγίωση της καπιταλιστικής ταξικής ισχύος. (…) Μια από τις βασικές πραγματιστικές αρχές που ανέκυψαν την δεκαετία του ’80, για παράδειγμα, όριζε ότι η κρατική εξουσία πρέπει να προστατεύει τους οικονομικούς οργανισμούς πάση θυσία. Η αρχή αυτή, που έσκασε στα μούτρα του μη παρεμβατισμού, τον οποίο προέκριναν οι θεωρητικοί του νεοφιλελευθερισμού προέκυψε από την οικονομική κρίση της Νέας Υόρξης στα μέσα της δεκαετίας του ’70. (…) Για να το θέσουμε αγοραία, η πολιτική όριζε: Ιδιωτικοποίηση των κερδών και κοινωνικοποίηση των κινδύνων. Σώστε τις τράπεζες και ξεζουμίστε το λαό. (…) Το αποτέλεσμα ήταν το λεγόμενο “ηθικό ρίσκο” του συστήματος. Οι τράπεζες συμπεριφέρονται αλγεινά επειδή δεν χρειάζεται να αναλάβουν τις ευθύνες για τις αρνητικές επιπτώσεις της ριψοκίνδυνης συμπεριφοράς τους.»

Το είδαμε να συμβαίνει κι εδώ, το έκανε η προηγούμενη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της οποίας το έργο συνεχίζει και η τωρινή. Ας μην κοροϊδευόμαστε.

*Ντείβιντ Χάρβεϊ, Το αίνιγμα του κεφαλαίου, εκδ. Καστανιώτη, 2011