Με την ευκαιρία της ανακοίνωσης που εξέδωσαν οι συγγενείς των θυμάτων της τρομοκρατίας για τον Κουφοντίνα: είναι αν μη τι άλλο ιδιαιτέρως ενδιαφέρον ότι οι υπερασπιστές του Κουφοντίνα αυτή τη στιγμή, θεωρούν εαυτούς, αυτομάτως, στο πλευρό του Κουφοντίνα υποστηρίζοντας ότι κοιτάζουν την κατάσταση ηθικά και όχι μόνο ιδεολογικά-πολιτικά. Προδικάζουν δηλαδή οι υπερασπιστές του, αυτές τις ημέρες, ότι ο Κουφοντίνας δεν θα τους έβαζε ποτέ –ούτε τα παιδιά τους, ούτε τους συγγενείς τους, ούτε τους φίλους τους– στο στόχαστρό του γιατί
δεν ανήκουν, πιστεύουν, και πιθανώς ορθά, στους εκπροσώπους του κεφαλαίου που δολοφόνησε εκείνος μέσω της ένοπλης πάλης που υποστήριζε (και υποστηρίζει).

Ας αποπειραθώ να ακολουθήσω τον συλλογισμό όλων όσων υπερασπίζονται σήμερα τον Κουφοντίνα όχι όμως για να εντοπίσω τα συστατικά στοιχεία των συλλογισμών αυτών, αλλά για να επιστήσω την προσοχή σε ό,τι κραυγαλέα απουσιάζει. Στη φαντασία –και ένας συλλογισμός εκτός από λογική ενέχει πάντα και φαντασία– όταν εσύ ελέγχεις τα δεδομένα της τυχαιότητας, δεν μπορείς ποτέ να βρεθείς στον δρόμο του δολοφόνου τρομοκράτη όπως βρέθηκε ένας Αξαρλιάν γιατί πολύ απλά μεροληπτείς υπέρ σου –και υπέρ των παιδιών σου, και υπέρ των συγγενών σου, και υπέρ των φίλων σου–, αλλά και υπέρ του δολοφόνου. Γιατί συμβαίνει αυτό; Είναι η φύση της τυχαιότητας τέτοια που όταν λειτουργεί υπέρ μας την υπερτιμάμε, και όταν λειτουργεί κατά μας την υποτιμάμε. Αποτέλεσμα αυτής της απολύτως ανθρώπινης πρακτικής είναι να φαντάζουν πολλά από όσα λέγονται υπέρ του Κουφοντίνα, και ηθικά και όχι απλώς ιδεολογικά-πολιτικά γιατί αποκρύπτεται από τους συλλογισμούς ο καθ’ όλα αποφασιστικός και, πανταχού παρών, παράγοντας τύχη. Έτσι, οι υπερασπιστές του Κουφοντίνα σήμερα, που υπερασπίζονται έναν άνθρωπο στα πρόθυρα του θανάτου που πρέπει να σωθεί, καταλήγουν συγκυριακά ηθικοί και ανθρωπιστές γιατί προστατεύονται από το μεροληπτικό πέπλο μιας τυχαιότητας που δουλεύει πάντα υπέρ τους –και υπέρ των παιδιών τους, και υπέρ των συγγενών τους, και υπέρ των φίλων τους. Καταλήγουν έτσι, και ας μην το θέλουν, όχι ηθικά, αλλά πολιτικά και ιδεολογικά ανθρωπιστές, ενάντια στη θέλησή τους. Γιατί για να είσαι και ηθικά υπερασπιστής τού Κουφοντίνα είναι καθοριστικής σημασίας να έχεις πλήρη συναίσθηση της ύπουλης τυχαιότητας που θα μπορούσε να φέρει εσένα –και τα παιδιά σου, και τους συγγενείς σου, και τους φίλους σου– στον δρόμο του Κουφοντίνα και άρα στη θέση των συγγενών των θυμάτων της τρομοκρατίας.