Συμβαίνει κάτι ακραίο (αλλά όχι πρωτόγνωρο, ούτε μη διαχειρίσιμο εντέλει) σε μια σχολική αίθουσα (έναν χρόνο πριν, αλλά ας πούμε ότι δεν το ξέραμε στην αρχή), κυκλοφορεί σε βίντεο, αρχίζουν τα ηλεκτρονικά δικαστήρια, βγαίνουν οι ετυμηγορίες για μαθητή, καθηγήτρια, ΕΠΑΛ, εκπαιδευτικό σύστημα, κυβέρνηση, φύση του ανθρώπου και ό,τι άλλο μπορούμε να φανταστούμε, και -σχεδόν- κανείς δεν ασχολείται με το πόσο λανθασμένη και κανιβαλική είναι η ίδια η δημοσιοποίηση και αναπαραγωγή του βίντεο, πόσο η ευκολία του διαδικτύου καταργεί για άλλη μια φορά κάθε πλαίσιο, κάθε έννοια παιδαγωγικής, κάθε αντίληψη που ψελλίζει «δεν είναι αυτός ο τρόπος να χειριστούμε ως κοινωνία ένα τέτοιο ζήτημα». Κάπως έτσι θα πορευόμαστε, με οτιδήποτε συνέβη κάπου, κάποτε, κάπως, να διαιωνίζεται ως κτήμα ες αεί, κολλημένο σε διάφορες ψηφιακές γωνιές.