Ανοίγοντας κανένα τεφτέρι για να εντοπίσεις τι εστί άσυλο, περνάς μερικές ώρες με τον ναό της Χαλκιοίκου Αθηνάς, με το «Φονικό στην Εκκλησιά» και την σφαγή του Μπέκετ σε ένα ιερό, και βέβαια, πρέπει να ξεπεράσεις τόννους και τράνζιτ εικοσάποδα εμπορευματοκιβώτια όπου θρηνείται ένα «πανεπιστημιακό άσυλο», για «την ελευθερία του ακαδημαϊκού λόγου» και τελικώς, με την ανάλυση ενός ιδιαίτερου ανθρωπολογικού όντος, τουτέστιν του Πρυτάνεως και του Συμβουλίου του, όπου συνήθως τελείται ο λαογραφικός παιγνιώτης διάλογος, στο στυλ του Γκέω-Βαγγέω, ήτοι «μου χαλάνε εισβολείς το Ίδρυμα» «και γιατί παίρνετε την αστυνομία;» «ποιον να πάρω, κανά βαγόνι του μετρό;» και έπονται διάφορες χαριτωμένες ενστάσεις.
Κι αυτά είναι όλα στάχτη στα μάτια και μάσκα εύμορφη όπως οι Ναουσαίες Μπούλες, όπου αμάν να μη θίξουμε την σπουδάζουσα νεολαία, κι ας παραπέμπει συνήθως στο Κουρδιστόν πορτοκάλι του Κιούμπρηκ. Και βέβαια, δεν συμβαίνει κανένας λιμός, λοιμός και καταποντισμός, αλλά μία ευφυέστατη διαδικασία απεμπλοκής από αστυνομικά μέτρα και πρόστιμα. Συγκεκριμένα, μαθαίνουμε ότι:
- περιπτεράδες, ψιλικατζήδες και διανομείς πουλάνε αλκοόλ και φουντούνια στην πανεπιστημιακή περίμετρο, είδη που οι φοιτητές αγοράζουν.
- Και επειδή απαγορεύεται η μούζικα ώσπου να αποφασίσουν οι υφηγηταί τι εστί ηχείον και ντεσιμπέλι, το πανεπιστημιακό άσυλο κυκλώνεται από αυτοκινητέλια δώρα του μπαμπά, με μεγκάλα ηχεία όπου στιβάζεται χορευτική μουσική.
- Τελείται μία μουσική εκδήλωσις που δεν την εμποδάει τίποτε από αρκετές εκατοντάδες έως λίγες χιλιάδες νέων εκ του ροκ του μέλλοντός μας και άντε πάλι από την αρχή.
Προς γενική κατάπληξη της κυρίας Αριστοτελίας, οι διασκεδάζοντες δεν είναι χαμένοι στη μετάφραση συριζαίοι ή οπαδοί των στοχαστικών εισπνοών του κυρίου Καρανίκα, αλλά απλοί, πολύ απλοί και μη ψηφίζοντες εργάτες του πνεύματος που δουλεύουνε ψιλό γαζί τις μεγάλες ηλικίες, όπως επιτάσσει η νεοελληνική παράδοση που έτρωγε βρωμόξυλο και σπούδαζε από την εποχή των συλλαλητηρίων για την Κύπρο «μας». Οι εκδηλώσεις αυτές είναι σοφά σχεδιασμένες, στα όρια των όποιων κανονισμών και αστυνομία δεν παρεμβαίνει αφού κανένας διοικητής της δεν τρελάθηκε να τα βάζει με το άσυλο.
Με τόσες χιλιάδες αστυνομικούς, με την Παιδεία σε χέρια αυτοσχεδιαστών του οργανωμένου τίποτε, με πανεπιστημιακή αστυνομία που θα χαραμιστεί άπραγη σε καμπίνες θυρωρείων των Σχολών, θυμήθηκα πως όταν τον οίακα του Κράτους εκράτει το σπουδαστικό της Ασφάλειας, κανένα μέτρο δεν ήταν αρκετό για να εμποδίσει τους εθνοτοπικούς συλλόγους, τις μαζικές υπογραφές φοιτητών και παρά τον διχασμό σε κινέζους, πανσπουδαστικούς και άλλες περιπτώσεις, οι καταλήψεις εμποδίστηκαν προσωρινά δια του αίματος και πάντα υπήρχαν ζώσες αντιστάσεις, από τον δεύτερο εξώστη του Φεστιβάλ εως καντάδες στα σκαλοπάτια καθηγητών που έδειχναν να συμπαθούν τους φοιτητές. Έως και γενική συνέλευση που ήλεγχαν οι χουντάρες έγινε, κι ας επιχειρούσαν οι λοκατζήδες άσκηση στα κενά των πτερύγων του πολυτεχνείου. Αλλά τα παιδούδια μας έχουν πλέον την ηλικία του Τσίπρα και άλλων προγερόντων που θα θεωρηθούν σε λίγο παλιές καραβάνες, επομένως αν περιμένετε να λύσετε ζήτημα σπουδαστικό με διάλογο, γελιέστε.
Περνάμε περίοδο μεταπανδημίας και δεν έχουμε καν τα Μακρά τείχη που ζέχνουν από τα πτώματα και ο Περικλής του «Επιταφίου» πόθανε. Κι απόμενε για να συνετίσει τους χορευταράδες μια ομάδα γιατρών (sic) και η αντιεμβολιαστική προπαγάνδα. Τα μόνα μέτρα που βλέπω πιθανά, είναι (α) να εμβολιαστούν τα παιδιά έναντι ανταλλαγμάτων ή (β) να προσληφθεί κασκαντέρ του Στέιθαμ που δουλεύει στο στούντιο Nu της Μπιλγκαρίας, να οδηγήσει ελικόπτερο βαρέος τύπου με μεγάλη απόχη στην κοιλιά, και να μαζεύει κατοσταριές τα φοιτητάκια που θα τα κατεβάζει σε περίπτερο της ΔΕΘ για εμβολιασμό. Αλλά οι κυβερνητικοί θα αναθέσουν την υπόθεση σε κάτι πάρα πολύ ανταλλακτικό και παιδαριωδες, έστω και μειρακιώδες οπότε άστα να πάνε, άστα λα βίστα.
