Χαίρομαι που πρόλαβα τον γαλλικό κινηματογράφο της δεκαετίας 60 και 70, όταν είχε πια περάσει τις παιδικές ασθένειες και δεν είχε περάσει ακόμα στην ανυποληψία. (Δεν μιλάω μόνο για έργα συγκεκριμένων σκηνοθετών ή ηθοποιών, μιλάω συνολικά, και για ταινίες της σειράς.) Έμαθα πολλά πράγματα για τη ζωή, την καθημερινότητα, τη φιλία, τον έρωτα, τους άντρες, τις γυναίκες, το θάνατο μέσα από αυτές τις τανίες.

Από την άλλη, όπως έχει επισημάνει πρώτος ο φίλος μου Πετεφρής, ενίοτε το πολύ σινεμά βλάπτει.